[ T61026 ] Tamiya Hawker Sea Harrier 1/48

De Hawker Siddeley Harrier deed de wereld versteld staan ​​met zijn unieke vermogen om verticaal op te stijgen en te landen door gebruik te maken van vectorgestuurde stuwkracht van zijn krachtige 8000 kg stuwkrachtmotor. Het vliegtuig werd voor het eerst in concept getest in 1960 en onderging vele perioden van testen en modificaties voordat het in 1974 door de Royal Air Force en andere landen werd geaccepteerd. niet meer dan normaal dat de Royal Navy toepassing zou vinden voor dit type vliegtuig met hun vlootluchtwapen. Verschillende politieke en financiële overwegingen vertraagden de bestelling van de "Navalized" Harrier tot mei 1975, toen de Admiraliteit in 1980 een eerste bestelling van 24 vliegtuigen plus één T.Mk.4's bestelde.

De FRS.1 is gemakkelijk te onderscheiden van zijn tegenhangers op het land door een aangepast neusgedeelte met een verhoogde pilotenstoel en Ferranti Blue Fox-radar, plus de belangrijkste bewapening van Sea Eagle-antischipraketten en AIM-9L Sidewinder lucht-luchtraketten. Martel of Harpoon ASM's kunnen worden vervoerd als alternatief voor Sea Eagle totdat deze operationeel wordt. De eerste FRS.1 die vloog was eigenlijk de eerste productie Sea Harrier, op 20 augustus 1978, en het prototypemodel later in december 1978. Het huis van de Sea Harriers werd Yeovilton Navy Base genoemd en ze ontvingen het eerste vliegtuig in juni 1979 , waar vier dagen later intensieve vliegproeven begonnen met "100/VL" squadron.

Deze IFTU-eenheid werd in september 1979 aangewezen als 700A squadron en werd in maart 1980 opnieuw aangewezen als 899 Squadron. Er waren drie "Through - Deck"-kruisers besteld voor Sea Harrier-operaties: Invincible; Illustrious en Ark Royal, waarvan de eerste in juli 1980 in gebruik werd genomen. Alle drie de schepen zullen worden uitgerust met een "skischans" om het opstijgen met volle lading te vergemakkelijken, en deze installatie werd ook toegevoegd aan de commandodrager HMS Hermes toen het een Sea Harrier-squadron kreeg toegewezen. India plaatste in november 1979 een kleine exportorder voor Sea Harriers voor zes FRS.51's en twee T.60-trainers.

De Sea Harrier, samen met de GR3 Harriers van de RAF, werden tijdens de recente crisis op de Falklandeilanden aan daadwerkelijke gevechtstests onderworpen. De Britse Zuid-Atlantische strijdmacht werd opgebouwd met de toevoeging van GR3 en FRS.1 Harriers, waardoor de totale sterkte van de sprongstraal op ongeveer 40 vliegdekschepen Hermes en Invincible kwam. De Sea Harrier (FRS.1) heeft ongeveer 30% meer reactiecontrole voor gemakkelijkere landingen en beter zicht "over de neus"; de GR3's van de RAF werkten echter goed in de algemene operaties tijdens het conflict en beide vliegtuigen onderscheidden zich tot het uiterste. De Royal Navy Harriers werden tijdens het conflict geverfd in de nieuwe "afgezwakte" afwerking van mat zeeblauw overall, terwijl de RAF-vliegtuigen in het extra donkere zeegrijze schema waren. Met een kruissnelheid van mach .9 en een topsnelheid van 1,25,