[ A1271 ] Aedes Alexandria Lighthouse 1/375

Aedes 1271  Alexandria Vuurtoren

Alexandrië - Egypte - C. III v.C.

Schaal: 1/375

Ca. aantal stuks: 5.500

Moeilijkheidsgraad: 7.5/10

Afmetingen (Mm.): 340 x 340 x 365

De bouwpakketten worden geleverd met al het materiaal dat nodig is om het gekozen voorwerp te modelleren; de specifieke kartonnen structuur die het gebouw overeind houdt is inbegrepen, evenals alle benodigde keramische stukken (voornamelijk stenen en dakpannen), de lijm, een blad met algemene aanbevelingen, specifieke instructies aan de hand van een fotografische reeks en enkele materialen voor modelversieringen, afhankelijk van de referentie.

De bouwwerken moeten worden gemodelleerd op een houten basis en vanaf een vooraf uitgeknipte en in elkaar gezette genummerde kartonnen structuur. Deze figuren worden zorgvuldig in elkaar gezet met behulp van kartonnen strookhoeken, die het boetseren vergemakkelijken.

Over de kartonnen structuur worden de muren en de daken gebouwd.

Voor een nauwkeurig resultaat is het aan te bevelen enkele van de verschillende stukken met schuurpapier glad te maken, evenals alle muren wanneer het model klaar is, om een aantrekkelijker en realistischer resultaat te verkrijgen.

Keramische stenen zijn het meest voorkomende materiaal op de meeste bouwpakketten. Ze worden op de juiste temperatuur gebakken, zodat de stenen gemakkelijk kunnen worden geschuurd en er perfect tussen passen. De bouwtechniek voor het plaatsen van die stenen, is vergelijkbaar met de techniek op echte bakstenen of adobe constructies.

Dak- of grondtegels en decoratieve elementen zijn de rest van de basisstukken in de meeste Aedes Ars bouwpakketten.

Sommige bouwpakketten bevatten ook voorgevormde keramische stukken die de verschillende delen van de oorspronkelijke constructie met een hoge mate van detail nabootsen.

Het monument en zijn geschiedenis:

De vuurtoren van Alexandrië, ook wel de Pharos van Alexandrië genoemd (in het Oudgrieks, ὁ Φάρος τῆς Ἀλεξανδρείας), was een hoge toren gebouwd door het Ptolemeïsche koninkrijk tussen 280 en 247 voor Christus en tussen 393 en 450 ft (120 en 137 m) hoog, het was eeuwenlang een van de hoogste door mensen gemaakte bouwwerken op aarde en werd beschouwd als een van de zeven wereldwonderen. Zwaar beschadigd door drie aardbevingen tussen 956 en 1323, werd het toen een verlaten ruïne. Het was het op twee na langst bestaande wonder uit de oudheid (na het Mausoleum van Halicarnassus en de nog steeds bestaande Grote Piramide van Gizeh) totdat in 1480 de laatste van de overgebleven stenen werden gebruikt om de Citadel van Qaitbay op deze plek te bouwen. In 1994 ontdekten Franse archeologen enkele overblijfselen van de vuurtoren op de vloer van de oostelijke haven van Alexandrië.

Pharos was een klein eiland net voor de kust van de westelijke rand van de Nijldelta. Toen Alexander de Grote in 332 v.Chr. de stad Alexandrië stichtte op een landengte tegenover Pharos, zorgde hij ervoor dat het eiland met de kust werd verbonden door een mol [2] van bijna een mijl lang (1260 m) genaamd het Heptastadion ("zeven stadia "-een stadion was een Griekse lengte-eenheid van ongeveer 180 m). De oostkant van de mol werd de Grote Haven, nu een open baai; aan de westkant lag de haven van Eunostos, met zijn binnenbekken Kibotos, nu enorm vergroot om de moderne haven te vormen. De huidige stadsontwikkeling, gelegen tussen het huidige Grote Plein en de moderne wijk Ras al-Tiin, is gebouwd op het slib dat deze mol geleidelijk verwijdde en wegvaagde, en Ras al-Tiin vertegenwoordigt alles wat er nog over is van het eiland Pharos,

De vuurtoren werd gebouwd in de 3e eeuw voor Christus. Nadat Alexander de Grote op 32-jarige leeftijd aan koorts stierf, riep de eerste Ptolemaeus (Ptolemaeus I Soter) zichzelf in 305 voor Christus uit tot koning en gaf kort daarna opdracht tot de bouw ervan. Het gebouw werd voltooid tijdens het bewind van zijn zoon, de tweede Ptolemaeus (Ptolemaeus II Philadelphus). Het duurde 12 jaar om te voltooien, met een totale kostprijs van 800 talenten, en diende als een prototype voor alle latere vuurtorens in de wereld. Het licht werd geproduceerd door een oven aan de bovenkant en de toren zou grotendeels zijn gebouwd met massieve kalksteenblokken. Strabo meldde dat Sostratus een toewijding had in metalen letters aan de "Verlossergoden". Later schreef Plinius de Oudere dat Sostratus de architect was, wat wordt betwist. In de tweede eeuw na Christus schreef de satiricus Lucian dat Sostratus zijn naam schreef onder gips met de naam Ptolemaeus. Dit was zo dat wanneer het gips met de naam van Ptolemaeus eraf viel, de naam van Sostratus in de steen zichtbaar zou zijn.

Judith McKenzie schrijft: "De Arabische beschrijvingen van de vuurtoren zijn opmerkelijk consistent, hoewel hij een aantal keren is gerepareerd, vooral na schade door aardbevingen. De hoogte die ze geven varieert slechts vijftien procent van c 103 tot 118 m, op een basis van c. 30 tot 30 vierkante meter... de Arabische auteurs wijzen op een toren met drie taps toelopende lagen, die ze beschrijven als vierkant, achthoekig en cirkelvormig, met een aanzienlijke helling".

De meest volledige beschrijving van de vuurtoren komt "van de Arabische reiziger Abou Haggag Youssef Ibn Mohammed el-Balawi el-Andaloussi, die de Pharos bezocht als toerist in AH 561 (1166 AD)."

De toren was opgebouwd uit grote blokken lichtgekleurde steen en bestond uit drie fasen: een onderste vierkant gedeelte met een centrale kern, een middelste achthoekige gedeelte en bovenaan een cirkelvormig gedeelte. Aan de top was een spiegel geplaatst die overdag zonlicht weerkaatste; 's nachts werd er een vuur aangestoken. Bestaande Romeinse munten geslagen door de Alexandrijnse munt laten zien dat op elk van de vier hoeken van het gebouw een standbeeld van een Triton was geplaatst. Boven op de vuurtoren stond een standbeeld van Poseidon of Zeus. De metselblokken van de Pharos waren met elkaar verbonden, aan elkaar verzegeld met gesmolten lood, om het beuken van de golven te weerstaan.

In 796 heeft de vuurtoren mogelijk zijn bovenste laag verloren, die blijkbaar ongeveer een eeuw lang niet gerepareerd was. Er zijn berichten dat sultan Ahmad ibn Tulun (868-884) toen een moskee bouwde met een koepel in plaats van de bovenste laag, maar dit lijkt in strijd met het rapport van de reizende geograaf Muhammad al-Idrisi dat het bouwwerk nog steeds als vuurtoren op zijn bezoek in 1115 na Christus.

De vuurtoren werd zwaar beschadigd tijdens de aardbeving van 956, en vervolgens opnieuw in 1303 en 1323. De twee aardbevingen in 1303 en 1323 beschadigden de vuurtoren zodanig dat de Arabische reiziger Ibn Battuta meldde dat hij niet langer in staat was de ruïne te betreden (toen hij bezocht het in 1349) [nodig citaat]. Uiteindelijk verdween het stompe overblijfsel in 1480, toen de toenmalige sultan van Egypte, Qaitbay, een middeleeuws fort bouwde op het grotere platform van de vuurtorensite met behulp van een deel van de gevallen steen.

Franse archeologen onder leiding van Jean-Yves Empereur ontdekten eind 1994 overblijfselen van de vuurtoren op de vloer van de oostelijke haven van Alexandrië. Sommige van deze overblijfselen werden naar boven gebracht en lagen eind 1995 in de haven voor het publiek. Een Nova-programma (tv-serie) maakte verslag van de ontdekking.[1][9] Daaropvolgende satellietbeelden hebben verdere overblijfselen onthuld. Het is mogelijk om te gaan duiken en de ruïnes te zien. Het secretariaat van de UNESCO-conventie over de bescherming van het cultureel erfgoed onder water werkt momenteel samen met de regering van Egypte aan een initiatief om de baai van Alexandrië (inclusief overblijfselen van de vuurtoren) toe te voegen aan een Werelderfgoedlijst van ondergedompelde culturele sites.

Pharos werd de etymologische oorsprong van het woord 'vuurtoren' in het Grieks (φάρος), Perzisch (Fānūs - فانوس), veel Romaanse talen zoals Frans (phare), Italiaans en Spaans (faro), Roemeens (ver) en Portugees (farol) , en zelfs sommige Slavische talen zoals Bulgaars (ver). In het Russisch betekent een afgeleid woord "koplamp" (fara - фара).

In 2008 werd gesuggereerd dat de Pharos de verticale maatstaf was die werd gebruikt bij de eerste nauwkeurige meting van de grootte van de aarde.